Τα παιχνίδια του μυαλού
Αγόρασα τα πρώτα μου πολυεστιακά γυαλιά. Η εμπειρία μοναδική. Τόσο από την πρώτη φάση (των μετρήσεων) όσο και από τη δεύτερη φάση (της παραλαβής). Γιατί αυτό όμως αποτελεί θέμα συζήτησης; Είναι πολύ απλό: Γιατί ήταν (για μένα) μια αποκάλυψη του πόσο κακό κάνουν τα στερεότυπα και ο φόβος στη ζωή μας.
Γράφει η Μάριον Κοντογιάννη, Δημοσιογράφος
Υπάρχουν δύο πράγματα που θα ήθελα να αναφέρω εδώ:
1) Πόσο σημαντικό είναι να συναντάς σωστούς επαγγελματίες και
2) Πόσο στενόμυαλος μπορεί να γίνει κάποιος από λάθος πληροφόρηση.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Μέχρι τώρα, είχε “καρφωθεί” στον εγκέφαλό μου η ιδέα πως δεν θα με βόλευαν τα πολυεστιακά γυαλιά καθόλου. Ειδικά για έναν άνθρωπο σαν εμένα που κυκλοφορώ με το ΜΕΤΡΟ, ανεβοκατεβαίνω σκάλες κλπ. με είχαν πείσει ότι είναι απαγορευτικό.
Έφτασε μία συνέντευξη τύπου στην οποία (ευτυχώς) συμμετείχα για να αρχίσω ν΄ αντιλαμβάνομαι πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι όπως πίστευα (σίγουρα διαφορετικά από παλιά).
Στη συνέντευξη μας μίλησαν οπτικοί, οι οποίοι ένωσαν τις γνώσεις και τις δυνάμεις τους και μίλησαν για τα πολυεστιακά γυαλιά χωρίς περιστροφές και ωραιοποίηση. Μας είπαν πως η τεχνολογία έχει αλλάξει, έχει εξελιχθεί και πως το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που τα επιλέγουν ζουν μια μοναδική εμπειρία: Την όραση κοντά, μεσαία και μακριά. Ειδικά στη μεσαία και κοντινή απόσταση και η προοπτική να βλέπω καθαρά με ένα ζευγάρι γυαλιά ήταν άκρως δελεαστική.
Έτσι, αποφάσισα να πάω σε κατάστημα οπτικών, αφού έκλεισα ραντεβού μαζί τους. Μιλήσαμε για την ανεξαρτησία που δίνει ένα ζευγάρι πολυεστιακά γυαλιά σε ανθρώπους που έχουν μάθει να φορούν γυαλιά.
Μου είπαν με ειλικρίνεια πως τις πρώτες μέρες μπορεί να έχω πρόβλημα ειδικά με την κοντινή απόσταση λόγω μη εκπαίδευσης των ματιών να λειτουργούν με αυτό τον τρόπο.
Στη συνέχεια, ήρθαν οι μετρήσεις. Ζώντας μια εμπειρία εντελώς cyber, που μόνο αν τη ζήσει κάποιος θα καταλάβει, ολοκλήρωσα την πρώτη φάση της παραγγελίας.
Λίγες μέρες αργότερα, με ειδοποίησαν ότι τα γυαλιά μου ήταν έτοιμα και μπορούσα να πάω να τα παραλάβω. Φτάνω στο κατάστημα με μεγάλη αγωνία και μικρό καλάθι. Όλοι οι γνωστοί μου, έλεγαν ότι κανείς από τον περίγυρο δεν είχε θετική εμπειρία.
Κι αρχίζει η εκπαίδευση …
Πως φοράμε τα γυαλιά, πως ακριβώς τοποθετούνται πάνω στη μύτη κλπ.
Τα φοράω… παύση.
Δεν μιλάει κανείς.
Κοιτάζω ευθεία: Βλέπω καθαρά και δεν ζαλίζομαι.
Κοιτάζω κάτω: Βλέπω καθαρά και δεν ζαλίζομαι.
Με προτρέπουν να περπατήσω…
Κοιτάζω παντού και δεν ζαλίζομαι!!!!
Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη!!!
Είμαι κυριολεκτικά ευτυχισμένη!»
Κοιτάζω ευθεία:
Βλέπω καθαρά και δεν ζαλίζομαι.
Κοιτάζω κάτω:
Βλέπω καθαρά και δεν ζαλίζομαι.
Μ΄ ένα ζευγάρι γυαλιά βλέπω παντού: κοντά, μακριά, τα γράμματα στο κινητό … παντού. Νομίζω πως δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιες στο κατάστημα ότι θα έφευγα απ’ ευθείας με τα καινούργια μου γυαλιά. Αν είναι να οδηγήσετε καλύτερα να το κάνετε με τα απλά γυαλιά μυωπίας” ακούγεται η φωνή πίσω μου. Τις ευχαριστώ και φεύγω με τα πόδια. Ανέβηκα σκαλοπάτια, κατέβηκα σκαλοπάτια, πήγα σούπερ μάρκετ, πήρα το μετρό….
Τα βλέπω όλα τέλεια. Έχουν περάσει λίγες μέρες και δεν τα έχω αποχωριστεί καθόλου. Πόσο έχει εξελιχθεί η επιστήμη στ΄ αλήθεια! Πόσο στενόμυαλη φάνηκα στη νέα τεχνολογία και κυρίως πόσο επηρεάστηκα από τα λόγια του περίγυρου. Όχι ότι δεν ήταν αλήθεια πολλά από αυτά. Ίσως μάλιστα αποτελώ και τη μειοψηφία της τόσο καλής προσαρμογής.
Όμως, στην πραγματικότητα αυτή είναι η ζωή. Γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές, αρκεί να είμαστε ανοιχτόμυαλοι να τις ζήσουμε.
